Vieiros

Despois do suculento empacho de fantasía colectiva, cando pensabamos que a bonanza era un todo interminable e  o auxe económico o seu perpetuo inseparable; contra todo  prognóstico e sen previo aviso, a crúa realidade cursou  a súa visita de rigor para marcarnos o distingo esencial entre  a alucinación  e a certídume  e para lembrarnos igualmente que  a mentira  como defensa da ilusión, é unha insolvencia propia de insensatos proclives a manipular o evidente coa malsán  intención  de ampliar  a súa fatídica permanencia no cume  xerárquico. 

   Este país que nun pasado recente  presumía de ser a oitava potencia económica, e que demandaba  un recoñecemento de tal  condición a través da súa inclusión  dentro da elite mundial dos países    con peso  económico relevante; resulta,  que o primeiro embate  da crise glotal veu demostrar  que a  recorrente cantilena da nosa solvencia probada, máis que unha  realidade  era unha aparencia ilusoria,  e proba diso é o expoñente das entidades financeiras sobre as que en pleno  proceso de rescate manifestouse até a saciedade que  gozaban dunha saúde envexable, cando a evidencia a tempo presente traduce os seus balances de solvencia   na antesala da bancarrota,   e como aleccionador  referente de tal afirmación, léanse  os 126.300 millóns de débeda acumulada que as entidades financeiras  españolas teñen contraído  co Banco Central Europeo (BCE) e a circunstancia engadida de que súa  insuficiente reputación impídelles  a concorrencia  ao resto de mercados interbancarios, véndose forzadas en exclusiva a un  financiamento vía instituto emisor, extremo este que fala por se só. 


    E isto é así a pesar de que as entidades españolas, parece  saísen airosas do exame de fortaleza que o Comité de Supervisores Bancarios Europeos  realizou a instancias das  autoridades da Unión, por canto  os resultados desa instrución non teñen por obxectivo escrutar a realidade intrínseca da banca, senón rehabilitar no publicitario  a confianza dos mercados no sector bancario da zona euro,  aínda que para iso a realidade quede relegada a testemuño inoportuno, está visto e nunca máis certo que  o papel soporta o que se lle boten  


 Pero  se o panorama das entidades bancarias é de pano e lágrimas,  o das finanzas públicas  é para chorar a barullo, pois como mostra, dicir que a nosa débeda externa é de 1,7 billóns de euros, caseque o 170% do PIB e este parámetro é aleccionador  e obviamente demostra a inconsistencia da falacia recorrente de quen bota  balóns fora e promove unha xustificación da situación  aducindo  factores exóxenos  alleos á competencia xestora do executivo do estado, nin que dicir ten, que isto á parte de inconsistente é unha fórmula  extravagante de expurgar responsabilidades.  


 A verdade é outra, pois moito antes de que chegase a crise  con sinal de globalización, a economía española xa estaba coa auga ao pescozo, e iso foi así, pola  indución hipnótica  de quen insensatamente disfrazaron o  boom financeiro de milagre económico  e alentaron colectivamente  que a sociedade en pleno endebedásese até as cellas, sen caer na conta de que tal decisión  por inoportuna e desatinada  representaba  a posta en en practica dunha versión  anticipada das  mal afamadas “sub prime", cuxa incidencia,  á parte de crear unha desmedida continxencia financeira inflou desmesuradamente  a débeda e  desbocou  o déficit público. 


   Parafraseando cabe decir, que o verdadeiro  problema foi non saber que tiñamos un problema,  por iso fíxose caso omiso  da rotundidade dos feitos  e inconscientemente  no canto de fixar a vista no punto neurálxico, os obrigados  a articular  transformacións, dedicáronse  a mirar  cara a outra  parte e despistar a realidade; se non fóra así,  decataríanse coa anticipación debida  e terían capacidade de manobra  suficiente  para  reconducir a situación, pero nun exercicio de negación deixaron deteriorar a realidade até o extremo de que  teriamos  entrado en crise á marxe de que  a financeira internacional  non ocorrese .   

Por esas  censurables distraccións e absurdas negacións  do evidente , o que inicialmente puido quedar nunha simple crise estrutural, tomou a dimensión e escala dun cambio de ciclo que forza reformular a concepción do modelo económico  e  da  súa estrutura produtiva, pero o paradoxal da  tardía reacción minguou a capacidade de manobra do estado, por canto as equívocas  políticas anteriores colcáronos aos pés dun cabalo indomable representado   polos  propios artífices da crise e do afundimento económico,  que despois de obrigar  o endebedamento do estado para  frear a súa desfeita, agora tentan facer o negocio do século a través de subscribir  en condicións severas a necesaria débeda de reactivación. Habendo de engadir a iso, que as lixeirezas de tempos pretéritos induciron  acollemento  ao xeneroso financiamento que ofertaban os bancos internacionais e cuxa débeda viva  polos avatares da crise,  transformouse nunha  arma arreboladiza  como resorte de ofensiva  especulativa que se cabe acentúa aínda máis a imprecisión  da   reactivación económica.   

 Sen mais paliativos hase concluír que estamos ante unha situación de emerxencia pero teimudos   en enfrontarnos á crise con análises erróneas,  e proba diso son as últimas  medidas  do goberno, que non por necesarias, deixan  de ser   panxoliñas que en exclusiva   atenden  satisfacer as apetencias momentánea  dos árbitros financeiros, pero que a medio / longo prazo xerarán un agravamento da situación, por canto á parte de incrementar o esforzo fiscal dunha sociedade cada día mais empobrecida,  mancan o circuíto de consumo,  co agravante de cercenar o investimento produtivo, que é o mesmo que retirarlle a ferramenta ao futuro   

Os culpables xa están identificados,  pero politicamente que ninguén teña a absurda pretensión  de parasitar no problema sen promover  solucións, son tempos  de responsabilidade  e madurez,  deixando á marxe  o espírito de campanario do amalgamado  parroquialismo político.