Vieiros

Con todo, hai un elemento chave que debera ocupar un punto central no debate político. Trátase da crise demográfica de Galicia: unha eiva que afondará no atraso económico á volta de poucas décadas, porque nos países avellentados medra o aforro e redúcense os investimentos, sacrificando o dinamismo das sociedades. E sobre esta cuestión demográfica quero ofrecer algúns datos presentados nos informes do INE:

Se a media de nacementos en España no ano 2002 era de 10,11 nenos por cada mil habitantes, a media galega foi de 7,17 nenos; apenas por riba da taxa asturiana (6,39) e mesmo inferior ca dos estados europeos: o indicador máis baixo da Unión Europea corresponde a Alemaña con 8,9 nacementos por cada mil habitantes.

Galicia ocupa a día de hoxe a penúltima posición no índice de fecundidade, que mide o número de nacementos por muller: 0,92 cando a media estatal está en 1,24. E a redución medra decontino: mentres no ano 1975 naceron 43.850 nenos en Galicia, no 2000 fixérono 19.418 un 56% menos. Ademais, no ano 2000 morreron en Galicia 9.440 persoas máis das que naceron. E se ben a tendencia á redución de poboación é homoxénea en todo o territorio, resulta máis acusada en Ourense e Lugo.

Quizais o único xeito de darlle a volta á situación consiste en actuar conxuntamente desde os eidos público e privado. En primeiro lugar, cumpre establecer políticas favorecedoras da maternidade. E non se trata tanto de subvencionar a eito os nacementos, como de facilitar a conciliación do traballo e a familia. En lugar do gasto improdutivo, os gobernantes ben poden promover a creación de gardarías e escolas con horario flexible, transporte infantil, comedores... e a prezos de servizo público. Pero este impulso non ha solucionar o problema se os empresarios non colaboran fomentando a dignidade do traballo pois, como beneficiarios da sociedade onde fabrican e venden os seus produtos, teñen a obriga de actuar con responsabilidade social. E para non estenderme sobre esta última cuestión, quero plasmar o meu desacougo ao respecto cun exemplo que, por outra parte, é un caso real:

Unha moza de vinte e oito anos asinou un contrato de proba por un período de tres meses cunha empresa de telefonía. Pasados os noventa días e despois de cubrir todos os obxectivos comerciais establecidos, a empresa despediuna xunto cos outros rapaces contratados na mesma quenda. O empresario repite esta práctica desde hai máis dun ano. Estima que os mozos con contrato temporal han esforzarse máis por acadar os obxectivos que se dispoñen de certa estabilidade laboral. A pregunta que debemos facernos é se con semellantes empresas os mozos están en condicións de traer fillos ao mundo? E aínda máis, pregunto: onde carallo está a inspección de traballo?